Από Κανένα άλλο άθλημα δεν έχει συγκρίσιμο συναίσθημα με το γκολ. Δεν συγκρίνεται με ένα καλάθι, έναν πόντο, ακόμα και ένα matchpoint.
Στο γκολ απελευθερώνεται η ένταση, κεφαλαιοποιείται η συλλογική προσπάθεια 90 λεπτών, συχνά εξαφανίζεται η πλήξη ολόκληρης της προοικονομίας ενός αγώνα.
Σε ένα σπορ που κατά κανόνα κυριαρχούν τα μικρά σκορ και πολλές φορές και το καθόλου σκορ, το γκολ είναι χαρά, ανακούφιση, ηδονή, έκρηξη αδρεναλίνης.
Αναλόγως την κρισιμότητά του, πολλές φορές τείνει να πλησιάζει και ένα απροσδιόριστο είδος αποστάγματος μιας sui generis ευτυχίας.
Το συναίσθημα είναι συλλογικό, γι’ αυτό άνθρωποι και χαρακτήρες εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους συνδέονται ομαδικά για κάποια δευτερόλεπτα πανηγυρίζοντας σαν μικρά παιδιά.
Αθλητές και κοινό γίνονται ένα, ο σκόρερ ζει τις στιγμές της αποθέωσης, γίνεται το επίκεντρο ενός απομονωμένου κόσμου, μιας διάστασης εκτός πλαισίου.
Ισχύει για κάθε σκόρερ, για κάθε ποδοσφαιριστή ανεξαρτήτως θέσης και αξίας και λίγο περισσότερο για έναν: για τον Πίπο Ιντζάγκι.
Η σχέση του Ιντζάγκι με το γκολ δεν ενέχει τίποτα το φυσιολογικό, υπήρξε μια σχέση γεμάτη παράδοξα, η οποία εν τέλει καθόρισε την καριέρα του και την ανάμνηση που άφησε σε όλους μας.
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ο Πίπο ουδέποτε θεωρήθηκε κάτι σπουδαίο, ποτέ δεν ήταν ο λόγος που ο οπαδός έκοβε το εισιτήριο ή ταξίδευε χιλιόμετρα για να δει την ομάδα του.
Όπως είπε κάποτε και ο Κρόιφ, ήταν τόσο άτεχνος που δεν θα μπορούσε να ντριμπλάρει ακόμα και μια καρέκλα.
Κι όμως, αυτός ο τύπος θέτει ενώπιον όλων μας το αντικειμενικό στατιστικό στοιχείο των 316 γκολ και δεκάδων τίτλων στην καριέρα του.
Είναι μειωτικό και δεν αποδίδει την πραγματικότητα να τον χαρακτηρίσει απλώς κάποιος σαν «έναν επιθετικό που ζούσε για το γκολ».
Ο Ιντζάγκι κυριολεκτικά ήταν μόνο το γκολ. Δεν είναι υπερβολή, δεν είναι αναγωγικό, δεν ενέχεται κανένα στοιχείο εικονικότητας στη διαπίστωση. Ο Πίπο έπαιζε μόνο για το γκολ, δεν θα υπήρχε ως ποδοσφαιριστής οποιουδήποτε επιπέδου χωρίς το γκολ, θα έκανε άλλη δουλειά στη ζωή του.
Στο παιχνίδι του δεν υπήρχε πολυπλοκότητα, παύσεις, τεχνική προεργασία και δημιουργία. Μόνο εκείνος ο άκρατος μαξιμαλισμός γκολ.
Στο μυαλό του, στο κορμί του, στην ψυχή του, υπήρχε μόνο αυτή η ενιαία, σταθερή, συντριπτική θέληση να σκοράρει. Τίποτ’ άλλο.
Δεν υπήρχε χάρη ούτε χαρά στο παιχνίδι του. Το γκολ ήταν κάτι σαν καταδίκη του, σαν υποχρέωση να ανακουφίσει εαυτόν και αλλήλους.
Ο Πίπο ζούσε για εκείνες τις 316 έντονες στιγμές ανακούφισης, για εκείνα τα δευτερόλεπτα εφήμερης, αλλά αυθεντικής χαράς που απλώς παρέτειναν το μαρτύριό του.
Ο Ιντζάγκι έβγαζε την κραυγή απελευθέρωσης και λίγο μετά, όταν η μπάλα στηνόταν στη σέντρα και συνεχιζόταν το παιχνίδι, επέστρεφε στα δεσμά του. Στην ιερή υποχρέωση να το ξανακάνει επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία από την αρχή.
Σχόλια