BloggersΑντώνης Τσακαλέας

Το ραντεβού του ΠΑΟΚ με την ιστορία και το θαύμα της Μεσημβρίας

0

Ο ΠΑΟΚ, με δυο παιδιά των ακαδημιών, που μεγάλωσαν στη Μεσημβρία, κάνει όνειρα για έναν Ευρωπαϊκό ημιτελικό

Σε μια εποχή που οι γηγενείς στις ενδεκάδες των ομάδων είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, ο ΠΑΟΚ δεν αποτελεί εξαίρεση, όμως ακολουθεί με τον δικό του «τρόπο» αυτόν τον «κανόνα». Στην πορεία που ακολουθεί ο ΠΑΟΚ από τις αρχές Δεκεμβρίου, οι δυο εκ των τριών Ελλήνων στο αρχικό του σχήμα, είναι δικά του παιδιά, απόφοιτοι της ακαδημίας της Νέας Μεσημβρίας. Από τη στιγμή που ο «Δικέφαλος του Βορρά» ξεκίνησε ένα σερί που τον έφερε από την πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα και τη μάχη για την πρόκριση στη νοκ άουτ φάση του Conference League, μέχρι την προσμονή για έναν αγώνα – σταθμό απέναντι στη Μαρσέιγ, στην Τούμπα, με στόχο τη νίκη – πρόκριση στα ημιτελικά Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, Λευτέρης Λύρατζης και Χάρης Τσιγγάρας αποτελούν κομμάτι αυτής της ιστορίας.

Τα πιτσιρίκια του ΠΑΟΚ… της προ Σαββίδη εποχής

Για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», δεν υπήρχε περίπτωση να μη σταθούν στην Τούμπα και στον ΠΑΟΚ τα παιδιά της φουρνιάς των «διχίλιαρων». Όποιον και αν ρωτήσει, η φουρνιά των γεννηθέντων το 2000 ήταν αυτή που όλοι περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά βρέθηκαν στην Τούμπα από το 2010 μέχρι το 2012. Οι σκάουτς του ΠΑΟΚ τα έψαξαν, τα… ξεψάχνισαν και για κάποια από αυτά, έδωσαν αγώνα για να τα φέρουν στον «Δικέφαλο του Βορρά» και τη Θεσσαλονίκη. Βάλτε την υποσημείωση πως το «παιδομάζωμα» της φουρνιάς των παιδιών γεννημένα το 2000, έγινε στην προ Σαββίδη εποχή. Τότε που ο ΠΑΟΚ ζούσε με την ανάγκη του «να παίξουν τα δικά μας παιδιά», του να «βγάλουμε παιδιά από τα σπλάχνα μας», σε μια εποχή που το ΠΑΟΚ είχε άδεια ταμεία και ο τότε προπονητής, Λάζλο Μπόλονι έλεγε «αν με ρωτάτε για μεταγραφές, να ξέρετε πως πήγα εδώ στην εκκλησία πάνω από το γήπεδο και άναψα ένα κεράκι».

 

Διαβάστε τη συνέχεια

Αντώνης Τσακαλέας
Μπορεί το ποδόσφαιρο να παίζεται με τα πόδια αλλά για τον εθισμό μου σε αυτό, ευθύνονται δυο χέρια. Το ένα ήταν το χέρι του πατέρα μου, που με πρωτοπήγε στο γήπεδο, και το άλλο ήταν το χέρι του Θεού. Είμαι περήφανος για ένα και μόνο πράγμα. Είμαι αυτό που ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω.

Σχόλια

Leave a reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Παρόμοια

Περισσότερα Bloggers