Από Φανταστείτε ότι κοιμάστε στο σπίτι σας. Ότι έχετε πέσει για ύπνο ανέμελοι. Και μέσα στη νύχτα, ακούτε την πόρτα να σπάει και να μπουκάρουν μέσα ένα σωρό αστυνομικοί, σαν σκηνή από ταινία ή σειρά. Σε συλλαμβάνουν χωρίς πολλά πολλά, χωρίς να καταλάβεις τι έχεις γίνει και καταλήγεις στη φυλακή για κάτι που δεν έχεις κάνει. Είναι σενάριο θα πει κάποιος. Είναι ο χειρότερός μου εφιάλτης θα πει κάποιος άλλος. Είναι η πραγματικότητα για τον Αντριάν Εμανουέλ Μαρτίνες, τον Αργεντινό φορ που στα 31 του χρόνια παίζει επιτέλους σε μια μεγάλη ομάδα, τη Ράσινγκ Κλουμπ, και σκοράρει αρκετά γκολ.
Ο «Μαραβίγια», όπως είναι το παρατσούκλι του, δεν αποτελεί μια τυπική ιστορία ποδοσφαιριστή. Δεν έχουμε κάποιο μεγάλο ταλέντο που ξέφυγε από τη δύσκολη ζωή παίζοντας μπάλα στους δρόμους και κάνοντας μαγικά. Δεν έφτασε σε κάποια μικρή εθνική, δεν βγήκε από κάποιες καλές ακαδημίες, ούτε καν από ακαδημίες, δεν τον είδε κάποιος σύλλογος της Ευρώπης. Τίποτα από όλα αυτά. Ο Αντριάν Μαρτίνες ήταν ένας τύπος της διπλανής πόρτας που δεν τρελαινόταν καν για την μπάλα. Δεν έβλεπε αγώνες και υποστήριζε τη Ρίβερ γιατί, όπως λέει και ο ίδιος, πρέπει να είσαι μια ομάδα. Η σχέση του με την μπάλα ήταν ότι έπαιζε στη γειτονιά και το μόνο που έκανε ήταν να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει. Σκέψεις για επαγγελματική καριέρα δεν υπήρχαν. Ήταν απλά ένα χόμπι, ένα παιχνίδι.
Μεγαλώνοντας, ο Αντριάν βρήκε δουλειά σε μια εταιρεία και δούλευε σε απορριμματοφόρο, ήταν αυτό που λέμε «σκουπιδιάρης». Μέχρι που μια μέρα μετά τη βάρδια έκανε βόλτες στο κέντρο με τη μοτοσικλέτα του. Εκεί είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, όταν ένα παλιό Φορντ της δεκαετίας του 1960 (από αυτά που ζυγίζουν πολλά κιλά μέταλλο και δεν ξέρουν τι σημαίνει παθητική ασφάλεια) έπεσε πάνω του. Ο Μαρτίνες παραλίγο να χάσει τη ζωή του, αλλά τελικά γλίτωσε. Όχι όμως χωρίς σημάδια. Η λαμαρίνα του έσκισε το χέρι, του έκοψε τένοντες και αγγεία. Παραλίγο να το έχανε. Τα σημάδια είναι εκεί σε όλο το δεξί του χέρι. Είναι πιο κοντό πλέον, δεν μπορεί να τεντώσει εντελώς. Γλίτωσε τη ζωή του, αλλά του έμεινε «κουσούρι».
Αρκετά χρόνια μετά από τις περιπέτειές του, ευτυχισμένος με την οικογένειά του στην Παραγουάη
Το πρόβλημα όμως δεν ήταν μόνο το σοκ και μερικές χαρακιές στο σώμα και την ψυχή. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχε πλήρη λειτουργικότητα στο δεξί του χέρι. Δεν μπορούσε να σηκώσει βάρη πλέον. Ο Αντριάν ζητάει από την εταιρεία να φύγει από τα απορριμματοφόρα και να γίνει οδοκαθαριστής. Η εταιρεία δεν δέχεται το αίτημά του, θα τον απολύσει, καθώς ο γιατρός θα κρίνει ότι δεν μπορεί να εργαστεί, από την άλλη όμως δεν θα πάρει και αποζημίωση γιατί το πόρισμα είναι ότι “δεν φαίνεται να έχει κάποιο πρόβλημα“. Ο Αντριάν μένει ξεκρέμαστος, χωρίς στον ήλιο μοίρα. Είναι 21 ετών και άνεργος. Θα βρει δουλειά σε έναν θείο του που είναι χτίστης, θα γίνει βοηθός του. Ταυτόχρονα θα αρχίσει να παίζει μπάλα σε μια ερασιτεχνική ομάδα της γειτονιάς του, στην οποία είναι πρόεδρος η μητέρα του. Το όνομα της ομάδας είναι “Οι Ακακίες”. Ο Αντριάν προσπαθεί να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά, είναι ήδη παντρεμένος με τον έρωτα της ζωής του, αλλά δεν γνωρίζει ότι ακόμα δεν έχει δει τίποτα. Ότι τα χειρότερα δεν πέρασαν, αλλά έρχονται.
«Ο αδερφός μου δεν ήταν το καλύτερο παιδί», θα πει. Χωρίς παραπάνω λεπτομέρειες. Δεν θα προσπαθήσει να τον δικαιολογήσει, να πει ότι δεν έδινε δικαιώματα. Τι έχει συμβεί όμως; Στη γειτονιά υπάρχει μια οικογένεια που προκαλεί προβλήματα, όπως λέει ο Αντριάν. Έχουν διαμάχες με όλους τους υπόλοιπους κατοίκους, ανάμεσα στους «όλους» και με τον 16χρονο αδερφό του. Μέχρι που μια μέρα θα πυροβολήσουν τρεις φορές στο στήθος τον αδερφό του. Θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Όλη η γειτονιά είναι στο πόδι, αποφασίζει να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια της, πολλοί άνθρωποι περικυκλώνουν το σπίτι των δραστών και του βάζουν φωτιά.
Ο Αντριάν περνάει τον καιρό του στο νοσοκομείο, εκεί που ο αδερφός του δίνει μάχη για τη ζωή του. Μετά από έναν μήνα περίπου, η πόρτα στο σπίτι του σπάει και η σκηνή που περιγράφουμε στην αρχή του κειμένου μας λαμβάνει χώρα. Βρισκόμαστε στο 2014 και η αστυνομία συλλαμβάνει τον ίδιο, τον πατέρα του και τον μικρότερο αδερφό του. Ο αδερφός του είναι ανήλικος και θα αφεθεί. Ο ίδιος όχι. Οι κατηγορίες είναι πολύ βαριές. Οπλοκατοχή, απαγωγή, σύσταση συμμορίας, εμπρησμός και κλοπές. Όλα αυτά με βάση τις καταγγελίες των ανθρώπων που είχαν πυροβολήσει τον αδερφό του. Η αστυνομία έρχεται με μια λίστα που λέει ότι είχαν κλέψει ένα λευκό φορτηγάκι, καρέκλες, τραπέζι και πλυντήριο. Οι αστυνομικοί θα τα κατασχέσουν. Ήταν πράγματα που είχε αγοράσει ο Αντριάν μαζί με τη γυναίκα του, για τα οποία μάλιστα είχαν μέχρι και αποδείξεις.
Σχόλια