Από Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια οι Γερμανοί προπονητές έχουν φτιάξει πολύ καλό όνομα στην Ευρώπη. Μετά την ιβηρική κυριαρχία, ήρθε η σειρά μιας χώρας που πάντα ήταν στην ελίτ του ποδοσφαίρου, αλλά οι προπονητές της δεν ήταν τόσο μοδάτοι και trendy. Δεν έχει σημασία ποιος ξεκίνησε τη μόδα του gegenpressing και πόσα έμαθε ο Γιούργκεν Κλοπ από τον Ράνγκνικ.
Ούτε αν ο Τόμας Τούχελ ακολούθησε στα βήματα του πρώτου. Οι Γερμανοί συνεχίζουν να βγάζουν εξαιρετικούς προπονητές, ο Νάγκελσμαν είναι το καλύτερο φυντάνι της σχολής της Κολωνίας, που ανάμεσα στους χιπ ποδοσφαιρόφιλους είναι κάτι σαν το Χάρβαρντ του ποδοσφαίρου, και νέα ονόματα προκύπτουν συνεχώς. Ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει ένα που δεν ακούγεται τόσο. Αυτό του Κρίστιαν Στράιχ.
Όχι γιατί τον έχουν πάρει τα χρόνια, είναι άλλωστε μόλις 2 χρόνια μεγαλύτερος του Γιούργκεν Κλοπ, ούτε γιατί δεν είναι καλός προπονητής, αλλά γιατί η περίπτωσή του διαφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό, καθώς μέχρι και σήμερα είναι αυτό που λένε οι Άγγλοι “one club man“. Δεν είναι μόνο η αγάπη στην Φράιμπουργκ, αλλά και η φιλοσοφία του στο ποδόσφαιρο και τη ζωή που τον κάνει να διαφέρει, κάνοντάς το λιγότερο πιθανό να αναλάβει κάποτε ένα μεγάλο ζάμπλουτο κλαμπ σε κάποια άλλη χώρα.
Ο Στράιχ, γιος χασάπη, γεννήθηκε στο νοτιοδυτικό άκρο της Γερμανίας, στα σύνορα με Ελβετία και Γαλλία και έπαιξε επαγγελματικά ποδόσφαιρο στο Φράιμπουργκ, λίγα χιλιόμετρα μακριά. Τόσο στη μικρότερη Φράιμπουργκερ, όσο και στη πιο γνωστή σήμερα Ες Τσε Φράιμπουργκ. Χωρίς να έχουμε προσωπική άποψη, από την πορεία της καριέρας του δεν προκύπτει ότι ήταν κάποιος σπουδαίος παίκτης. Έμεινε μόλις έναν χρόνο στη Φράιμπουργκ, στη συνέχεια πήγε στην πιο άσημη Χόμπουργκ και επέστρεψε ξανά στη Φράιμπουργκερ. Σταμάτησε άδοξα την καριέρα του στα 30, μετά από ένα κάταγμα στο μετατάρσιο. Αγωνίστηκε συνολικά μόλις 10 φορές στην Μπουντεσλίγκα και 64 στη 2η κατηγορία της Γερμανίας, όχι κάτι εντυπωσιακό.
Σχόλια